Op-Ed: چگونه "رقابت" بین ایالات متحده و چین می تواند منجر به هر دو کشور شود

حداقل در مورد یک موضوع مهم در واشنگتن، دو حزب بسیار پر جنب و جوش است: چین.

اکثر دموکرات‌های دارای نفوذ در سیاست خارجی آمریکا و همتایان جمهوری‌خواهشان موافقند که چین اکنون بزرگترین تهدیدی است که ایالات متحده با آن مواجه است. آنها درگیری بین دو کشور را محتمل تر می دانند و تایوان را به عنوان کاتالیزور احتمالی آن می دانند. پرزیدنت بایدن هفته گذشته در یک نشست مجازی با رئیس جمهور شی جین پینگ دیدار کرد، اما پس از آن یک مقام ارشد آمریکایی گفت که "هیچ چیز جدیدی به شکل گاردریل یا هر تفاهم دیگری" در تایوان حاصل نشده است.

با مقایسه سیاست های دونالد ترامپ و جو بایدن در چین، شباهت های بسیار بیشتری نسبت به تفاوت ها پیدا خواهید کرد. چهار ماه پس از تحلیف بایدن، کورت ام. کمپبل، هماهنگ کننده هند و اقیانوس آرام در شورای امنیت ملی، گفت که این تعهد، رویکردی است که رهبران آمریکایی از دهه 1970 در قبال چین اتخاذ کرده اند. راش دوشی هشدار می دهد که هدف چین چیزی کمتر از جابجایی ایالات متحده به عنوان قدرت پیشرو در جهان نیست.

هر دو مقام نمی گویند این "مسابقه" آینده بین ایالات متحده و چین چگونه خواهد بود و چه چیزی از تبدیل آن به خشونت جلوگیری می کند.

هر دو طرف در صورت تشدید رقابت آنها بدون هیچ گونه احساس منافع مشترک و منجر به جنگ، متحمل خسارات خون و گنج عظیمی خواهند شد. همینطور با بقیه دنیا.

تجارت بین چین و ایالات متحده در سال 2020 بالغ بر 615 میلیارد دلار بود. سرمایه گذاری مستقیم خارجی دو طرفه در این سال 162 میلیارد دلار بود که 124 میلیارد دلار از ایالات متحده بود. امواج شوک ناشی از درگیری ایالات متحده و چین به سرعت از اقتصاد جهانی عبور خواهد کرد، به طوری که سالانه تقریباً 3.4 تریلیون دلار تجارت از دریای چین جنوبی می گذرد - بین یک پنجم تا یک سوم تجارت جهانی در دریا که شامل 30 درصد می شود. همه تجارت نفت خام و اینکه چین و ایالات متحده ابزاری برای انجام حملات سایبری علیه سیستم های مالی یکدیگر دارند.

عواقب نظامی فاجعه بار خواهد بود. همانطور که آخرین گزارش سالانه وزارت دفاع به نیروهای مسلح چین نشان می‌دهد، طی چند دهه گذشته، چین طیفی از هواپیماهای جنگی پیشرفته، کشتی‌های جنگی، زیردریایی‌ها، موشک‌های کروز و بالستیک و سامانه‌های جنگ سایبری را به دست آورده است که هدف مشترکی را دنبال می‌کنند. : ممانعت از گسترش قدرت نظامی ایالات متحده به رغم وجود گروه های جنگی و پایگاه های ناو هواپیمابر خود در منطقه، در منطقه ای از دریای جنوبی و شرقی چین که از ژاپن و کره جنوبی تا ویتنام امتداد دارد و تایوان را در بر می گیرد. اولین زنجیره جزیره

حتی اگر نیروهای آمریکایی از این سنگر عبور کنند، خسارات احتمالی - در عرض چند ساعت - می‌تواند از تمام جنگ‌هایی که ایالات متحده پس از ویتنام انجام می‌دهد بیشتر باشد. چین نیز آسیب زیادی متحمل خواهد شد، اما از مزیت نزدیکی برخوردار است، در حالی که ایالات متحده هزاران مایل دورتر از خانه خواهد جنگید. البته در صورت وقوع جنگ و استفاده از سلاح های هسته ای، اوضاع بی نهایت بدتر می شود.

که ما را به اجماع دو حزبی بازمی گرداند.

شواهد غالب در مورد رقابت فزاینده بین چین و ایالات متحده غیرواقعی به نظر می رسد. آنها مملو از داده هایی در مورد قدرت و اهداف هر ملت به صورت انتزاعی هستند: عدم تقارن، اتحادهای قابل اعتماد، استراتژی های "ضد دسترسی / منطقه انکار". ممکن است او را ببخشند که آیا آنچه مورد بحث قرار می گیرد یک بازی بین المللی شطرنج است یا شطرنج. هزینه جانی و انسانی جنگ به طرز عجیبی در این تحلیل های ضد عفونی وجود ندارد.

در همین حال، جنگ لفظی دو طرف و تظاهرات زور ادامه دارد.

چین بارها هواپیماهای نظامی خود را از طریق "منطقه شناسایی پدافند هوایی" تایوان فرستاده است (گاهی اوقات با گزارش های فضای هوایی این کشور اشتباه گرفته می شود، مهم نیست که ADIZ تایوان با چین همپوشانی دارد و حتی بخشی از سرزمین اصلی چین را پوشش می دهد). دولت تایوان اعلام کرده است که مستشاران نظامی آمریکا در حال آموزش نیروهای تایوانی هستند.

پکن اصرار دارد که اتحاد با تایوان یک ضرورت ملی است. فرماندهان آمریکایی خواستار افزایش بودجه برای تقویت نیروهای آمریکایی در اقیانوس آرام هستند. پرزیدنت بایدن گفته است که ایالات متحده از تایوان محافظت خواهد کرد، اگرچه قانون روابط تایوان 1979 چنین تعهد قاطعی را شامل نمی شود. رسانه های ملی گرای چین مدعی هستند که ایالات متحده در جنگ برای تایوان شکست خواهد خورد.

چقدر قبل از این که این ژست گرفتن و خم شدن نظامی عضلات منجر به حادثه ای شود که هیچ یک از طرفین آن را پیش بینی نکرده بودند و به جایی که واقعاً نمی خواهند باشد: میدان جنگ؟ چین و ایالات متحده در صورتی که به دلیل عدم اعتماد به بدترین انتظارات از یکدیگر ادامه دهند و هر دو بدون اتکا به دیپلماسی کافی در تظاهرات قاطعیت شرکت کنند، دقیقاً این خطر را می پذیرند.

مردم تایوان به طور قابل درک نمی خواهند به چین ضمیمه شوند. آنها می خواهند اقتصاد شکوفا و دولت دموکراتیک خود را حفظ کنند. و سیاستمداران آمریکایی عموماً از آرزوهای آنها حمایت می کنند. با این حال، از آنجایی که سیاست بین‌الملل مستلزم رقابت بین دولت‌های مسلح است و جنگ همیشه در پس‌زمینه پنهان است، پیامدهای دفاع از اصول را نمی‌توان از خطرات موجود در دنیای واقعی جدا کرد.

اگر مقامات منتخب آنها به جای شرکت در گفتگوهای دشوار، برای توضیح دقیق معنای خون و گنج خود وقت بگذارند، مردم آمریکا واقعاً می خواهند خطر جنگ با چین را بر سر تایوان بگیرند؟ آیا رهبران چین واقعاً آماده حمله به تایوان هستند و شرط می‌بندند که در نهایت ایالات متحده اعصاب خود را از دست خواهد داد - یا اینکه شکست خواهد خورد.

اگرچه بایدن می‌داند که یک ملاقات حضوری واقعی درمان همه چیز نیست، اما مدت‌هاست که به ارزش ملاقات‌های رو در رو بین رهبران اعتقاد داشته است. گفتگوی مجازی او با شی آغاز است، اما زمان آن فرا رسیده است که رهبران ایالات متحده و چین حضوری - برای چند روز - ملاقات کنند تا از تبدیل تمرینات نظامی و درگیری های لفظی به جنگ جلوگیری کنند.

هر کشوری می تواند فرض کند که پیروز خواهد شد. اما پیروزی چگونه خواهد بود و آیا ارزش آن قیمت را دارد؟

راجان منون استاد روابط بین‌الملل در سیتی کالج نیویورک و عضو موسسه کوئینسی و موسسه مطالعات جنگ و صلح سالتزمن در دانشگاه کلمبیا است.