نیکلاس گلدبرگ: در ادامه با قتل‌های حل نشده «پرونده سرد» از دوران حقوق مدنی چه اتفاقی می‌افتد.

یکی از اعضای قدیمی سابق این قبیله یک بار چیزی را به من گفت که به نظرم بسیار آزاردهنده بود و دیدگاه من را نسبت به تاریخ برای همیشه رنگ آمیزی کرد.

من در حال کار بر روی داستانی در فیلادلفیا، خانم، بودم که بخشی از آن به مرگ سه کارمند حقوق مدنی، اندرو گودمن، جیمز چنی و میکی شورنر، سال‌ها قبل، می‌پردازد. من درب سیسیل پرایس، معاون کلانتر و عضو قبیله را زدم که سه مرد جوان را در ژوئن 1964 دستگیر کرد و سپس آنها را به برادران قبیله خود سپرد تا در تاریکی کشته شوند.

پرایس 4 سال و نیم سال فوق‌العاده کوتاهی را در زندان گذرانده بود و در زادگاهش با همسر و پسرش به راحتی زندگی می‌کرد. او یکی از اعضای خوب باشگاه محلی محلی بود.

او صحبت کوتاهی کرد، اما وقتی از او در مورد قتل‌ها پرسیدم، با مهربانی به من لبخند زد و درست قبل از اینکه در را ببندد، گفت: "اوه، بگذار گذشته را رها کنیم، چرا ما نه."

او این را به اندازه کافی معصومانه گفت، اما من می دانستم که چقدر حرف هایش غیر صادقانه است. اگرچه تقریباً یک ربع قرن گذشته بود، اما مرگ گودمن، چنی و شوورنر نگذشته بود. در واقع، 17 سال دیگر - سال 2005 - می‌گذرد تا سرانجام ادگار ری کیلان، رهبر قبیله، محاکمه و مجرم شناخته شود و به خاطر نقشش در قتل‌ها به 60 سال محکوم شود.

گفتگوی من با پرایس زمانی به ذهنم برگشت که چند هفته پیش دیدم که برندا استیونسون، استاد تاریخ UCLA که کتابش در مورد ترور لاتاشا هارلینز در سال 1991، که من آن را تحسین می کنم، توسط پرزیدنت بایدن برای خدمت در New Civil Rights Cold نامزد شده بود. هیئت بررسی پرونده هفته گذشته، او و سایرین کاندید شده برای هیئت مدیره در جلسات تایید سنا شهادت دادند.

اصل کار پشت داشبورد جعبه سرد این است که قیمت اشتباه است: ما نباید اجازه دهیم گذشته بگذرد.

تاریخچه خشونت نژادی در ایالات متحده پر از موارد سرد است. هرکسی که به موزه ملی بسیار هیجان انگیز لینچ در مونتگومری آلاباما رفته باشد، می داند که تنها بخشی از جنایات خشونت آمیز انجام شده علیه مردان و زنان سیاه پوست در قرن گذشته مورد بررسی و مجازات قرار گرفته است.

بسیاری از مردم با پرونده امت تیل آشنا هستند، پرونده ای که در سال 2017 توسط وزارت دادگستری به عنوان بخشی از تلاش های خونسرد خود بازگشایی شد و سپس دوباره ماه گذشته بدون پیگرد قانونی بسته شد. اما تعداد بی شماری دیگر وجود دارد. برای نام بردن از چند مورد، مورد راجرز همیلتون، یک مرد سیاهپوست 18 ساله است که توسط دو مرد سفیدپوست ربوده شد و سپس در سال 1957 در آلاباما به سرش شلیک شد. جیمز بریزر، مردی از جورجیا که پس از شکستن جمجمه اش توسط دو افسر پلیس سفیدپوست در سال 1967 جان باخت. کلارنس تریگز، آجرکاری سیاه‌پوست در سال 1966 در بوگالوسا، لوئیزیانا، پس از ارتقا به شغلی که برخی معتقدند باید فقط برای سفیدپوستان باشد، توسط شب‌سواران کشته شد.

قاتلان آنها مجازات نشدند. تلاش‌هایی برای بررسی پرونده‌های آنها (و بسیاری موارد دیگر) انجام شده است، اما طرح اتهامات جدید پس از دهه‌ها بسیار دشوار است، شواهد ناپدید شده یا در حال از بین رفتن هستند، مدت زمان محدودیت‌ها منقضی شده است و شاهدان و عاملان آن فوت کرده‌اند.

من نمی خواهم تصور کنم که شورای تازه منصوب شده این را تغییر دهد یا به ناچار منجر به محاکمه های جدید شود. کمیسیون در مأموریت خود محدود است و از بسیاری جهات خود به رسمیت شناخته است که دوران تعقیب کیفری برای این پرونده های سرد از سال 1949 تا 1979 به پایان می رسد.

اما حتی در جایی که پیگرد قانونی وجود ندارد، تاریخ همچنان می تواند حکم صادر کند.

هدف ساده شورای جدید این است که اطمینان حاصل کند که پرونده ها و سوابق جنایات حقوق مدنی حل نشده در مالکیت عمومی قرار دارند و در دسترس بایگانی ملی برای مورخان، روزنامه نگاران، پژوهشگران و دیگران است. اعضای هیئت مدیره اسناد و داده‌ها را جستجو می‌کنند، تصمیم می‌گیرند که کدام اسناد مهر و موم شده یا طبقه‌بندی شده می‌تواند منتشر شود و کدام نمی‌تواند، و برای اطمینان از دسترسی، دیجیتالی و در دسترس بودن فایل‌ها تلاش خواهند کرد.

سناتور سابق داگ جونز (D-Ala.) در جلسه استماع روز پنجشنبه گفت: "گاهی اوقات شما فقط به چشمان تازه نیاز دارید." پیگرد موفقیت آمیز همیشه با پرونده های قدیمی امکان پذیر نیست، اما دانستن حقیقت می تواند شفا و آرامش به همراه داشته باشد.

جونز که حمایت مالی از قوانین هیئت مدیره بود، با موفقیت دو عضو قبیله را به دلیل نقش آنها در سوء قصد در سال 1963 در کلیسای باپتیست خیابان شانزدهم در بیرمنگام که چهار دختر جوان سیاه پوست را کشت، تحت تعقیب قرار داد. این دادگاه نزدیک به 40 سال پس از جنایت برگزار شد.

برای ثبت، من به بخشش و رحمت اعتقاد دارم. من به قدمت اعتقاد دارم و زمان خیلی از زخم ها را التیام می بخشد. اما من به دفن گذشته اعتقادی ندارم. اگر نمی خواهیم زشت ترین داستان خود را تکرار کنیم، بهتر است آن را فراموش نکنیم.

سینتیا دایتل که دو دهه به عنوان مامور اف‌بی‌آی روی حقوق مدنی کار می‌کرد، می‌گوید: «چندین مأمور اف‌بی‌آی بودند که می‌گفتند: «من وقت ندارم به یک پرونده 50 ساله نگاه کنم که در آن همه افراد درگیر احتمالاً مرده‌اند». موارد سرماخوردگی. مصاحبه "آنها گفتند، من یک مورخ نیستم، من یک مامور FBI هستم." و من از آن قدردانی می کنم. اما استدلال قانع‌کننده‌تر این است که وظیفه ما این است که حقیقت را در مورد آنچه رخ داده است، بدون توجه به اینکه چقدر زمان گذشته است، کشف کنیم.»

و نه به این دلیل که عاملان خطرناک باقی می مانند. ادگار ری کیلن هشتاد ساله، که از ویلچر استفاده می کند، بعید است تا زمانی که دوباره محاکمه و به قتل چنی، گودمن و شورنر محکوم شود، دوباره مرتکب جرم شود.

اما ما نباید فراموش کنیم، به دنبال مسئولیت از جنایتکاران باشیم و این پیام را به جهان بفرستیم که گذشته همیشه تمام نشده است.

@Nick_Goldberg