خانواده من به ندرت می خورد شام در جدول—اما ما همیشه با هم بخورند

همه خوشحال خانواده ها ممکن است به طور یکسان در برخی از راه, اما یک چیز برای مطمئن -- هر یک از آنها منحصر به فرد و ویژه سنت های مواد غذایی. کریستین twm performance, عکاس و نویسنده کتاب جدید الگوهای هند: یک سفر را از طریق رنگ پارچه و طراوت و چالاکی از راجستان, بررسی, سفر, مواد غذایی و سنت های جدید او و خانواده اش ایجاد کرده اند با هم همراه با تصاویر زیبا از کتاب او.

عادات ما در اطراف مواد غذایی اغلب به اطلاع محیط های که در آن ما مطرح شد: خانواده گرامی دستور العمل; مواد تشکیل دهنده عشق ما به ویژه; یک صندلی تعیین شده در جدول برای هر عضو خانواده است. برای اکثر ما تربیت نیز اشکال درک ما را از صرف غذا. به خصوص در مواد غذایی جامعه ما اغلب صحبت از شادی است که می آید از به اشتراک گذاری یک وعده غذایی خانواده, اما آن را آسان به را فراموش کرده ام که در برخی از خانه های کمی وجود دارد که به راحتی یافت می شود در عمل جمع.

دوران کودکی من بود پایدار و امن با خانه شام لذت می برد در اطراف میز آشپزخانه هم هر شب. به عنوان یک کودک من می تواند بستگی دارد یک سالاد سبز با از-ابتدا پانسمان خدمت در هر وعده غذا به من مشهور موز نان پخته در هفته و بلعیدم بلافاصله و پدرم محبوب ، regaling ما شبانه با داستان های خنده دار از دوران کودکی خود را. برادران من و من تنظیم جدول مادرم پخته و پدرم ظروف. که در زندگی روزمره ما و من همیشه تصور می کرد که زمانی که من تا به حال خود من و خانواده ما می خواهم به دنبال کت و شلوار.

اما برای همسرم در حال رشد در یک خانواده که در آن تنش و طبع زد بالا و پول زد پایین میز آشپزخانه بود و نه جای آسایش معمول و یا شادی. دوران کودکی خود را به اجتناب از میز شام است که عمیقا ریشه دوانده.

Vijay پدر و مادر مهاجرت از هند به انگلستان که در آن خواهر و برادر دوقلو متولد شد و پس از آن به کانادا, جایی که او به دنیا آمد. میداد تا خود را به ازدواج او هندو پدر و کاتولیک مادر ازدواج در برابر خانواده های خود خواسته و اساسا بازیگران به شجاع یک زندگی جدید در یک کشور جدید خود را. Vijay به یاد دوران کودکی مربوط تحول و تنهایی. او مبارزه آن تنش با حفظ دائمی, حالت, حرکت, خوردن بر روی بروید بازی, هر, ورزش, او مواجه می شوند بدن خود را هنوز هم هرگز مگر در خواب.

وقتی که من ملاقات ویجی در اوایل بیست سالگی خود پر هرج و مرج رویکرد به وعده های غذایی جذاب به نظر می رسید اگر کمی غیر عملی است. من به بازدید از آپارتمان خود را در مدت کوتاهی پس از ما شروع به دوستیابی خیره کننده انبار در مرکز شهر فیلادلفیا و شوکه شده بود برای پیدا کردن آن به طور کامل لخت, صرفه جویی برای یک تشک روی زمین و چند لباس در گنجه خود را. وجود دارد هیچ بشقاب یا ظروف غذا در یخچال و هیچ جدول که در آن به خوردن. او ساخته شده یک نقطه هرگز غذا خوردن در خانه. هر وعده غذایی خورده بود بر روی بروید و یا در رستوران ها با دوستان; چنین بود خود گریزی به خانه ناهار خوری.

زمانی که ما ازدواج کرده بودند و شروع به داشتن فرزندان ما روش های مختلف برای صرف غذا تبدیل به یک منبع تنش است. من احساس کردم که شبانه مراسم شام خانواده مهم بود اما شوهر من ادامه داد: خود را عادت غذا خوردن (و تغذیه کودکان و نوجوانان ما) می توان آن را در پارک در حالی که هل دادن آنها را در پرسه زن و یا چند بار با بداهتا پیک نیک در مراحل پاسیو ما. آن سوار وحشی. من می خواهم این مجموعه جدول برای شام, با مواد غذایی گذاشته و او خواهد آمد, گرفتن یک بشقاب و سر درب. وجود دارد بسیاری از شب خوردم به تنهایی و در اشک تعجب که چرا ما نمی تواند مدیریت چیزی به عنوان ساده به عنوان یک شام خانوادگی.

گاهی اوقات آن را طول می کشد یک تغییر چشمگیر در چشم انداز برای رسیدن به یک محل درک. این دقیقا همان چیزی اتفاق افتاده است در ما های اول خانواده سفر به هند با فرزندان ما پس از آن در سنین دو و چهار. همانطور که ما صرف زمان بازدید با دوستان قدیمی و جدید من متوجه شده است که مشترک ما وعده های غذایی اکثرا غیر رسمی. پر جنب و جوش خیابان بازارهای راجستان تشویق این درمورد—فروشندگان فروش تنقلات خوش مزه مانند سمبوسه, soan چات (ترد, تند, سوخاری, ویفر صدر با ماست, ترشی, سیب زمینی و نخود) و panipuri (توخالی سرخ شده, نان پر شده با مرزه پر کردن و سس) خوش آمدید یک جریان ثابت از مشتریان.

Sweetshops با رایحه فریبنده wafting از طریق بازار ارائه ladoo kaju barfi و سرخ شده براتی برای ارضای هوس شکر در بازار را برانگیخت چیدن آنها را توسط ده ها تن را به خانه و وعده شگفت انگیزی بر روی برخی از آنها به عنوان راه رفتن در اطراف. و بدون سفر به بازار کامل است بدون یک فنجان چای, مست, ایستاده در مقابل غرفه; سیاه و سفید چای سازش با مخلوطی از ادویه جات ترشی جات و شیر و شکر است که بخشی جدایی ناپذیر از ریتم زندگی روزمره در هند.

ما به سرعت کاهش یافت و به این ریتم savoring بی پایان فنجان چای در حالی که نشسته در خم دوست ما را و خانه ما را کودکان و نوجوانان بازی در این نزدیکی هست. ما munched در میان وعده ما به عنوان قدم از طریق بازار و خوردن ناهار به عنوان meandering امور که موج از آشپزخانه به جدول پایان دادن به در حیاط خلوت. وعده های غذایی در خدمت به ما را هم با یا بدون یک لفظ میز ناهار خوری.

هنگامی که ما به خانه بازگشت و من شروع به زندگی می کنند با این ایده که مواد غذایی جمع آوری نیرو بدون توجه به محل. شوهرم معروف است با دوستان ما برای چرخش در زمین بازی با یک ظرف بریانی برای به اشتراک گذاشتن و یا پس از رسیدن به پسر ما فوتبال بازی با یک صبحانه کامل گسترش برای همه پدر و مادر است. من تو را دیدم و فهمیدم برای خودم که یک میز آشپزخانه نیست تنها جایی که در آن خاطرات و سنت های شادی ساخته شده است.

ما در حال حاضر برای 12 سال است ازدواج کرده و بسیاری از زخم شوهرم حفظ خود را از دوران کودکی شروع به درمان او به عنوان تجربه شادی ما ثابت زندگی خانوادگی. در حالی که او هنوز هم ترجیح میدهد آنچه که ما به شوخی اشاره به عنوان "جشن بیکران" او آغاز شده است برای آمدن در سراسر به ایده های گاه به گاه نشسته غذا. در پایان ما نیست با یک خانواده است که جمع آوری با هر گونه نظم در اطراف میز آشپزخانه برای صرف شام—ما را روایت در اطراف خانواده ناهار خوری. آن را ریشه در سنت بلکه در انعطاف پذیری و شادی است. و به نظر من کسانی که چیزهایی که ما می تواند استفاده از همه کمی بیشتر از در این لحظه.