در اوکراین، بایدن با محدودیت های قدرت آمریکا مواجه است

پرزیدنت بایدن در کنفرانس مطبوعاتی پر پیچ و خم هفته گذشته خود، همانطور که اغلب انجام می دهد، توصیه های قدیمی پدرش را تکرار کرد: «اگر همه چیز برای شما به یک اندازه مهم است، هیچ چیز برای شما مهم نیست.

او به تصمیم خود برای عقب نشینی از افغانستان اشاره می کرد، اما این اصل در مورد رویارویی او با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه بر سر اوکراین نیز صدق می کند.

برای پوتین، اوکراین مشکل شماره یک امنیت ملی است. بدون اوکراین به عنوان یک ماهواره، روسیه یک غول کوچک است. اوکراین تهدیدی نظامی برای کسی نیست، اما یک دولت دموکراتیک موفق در کی‌یف - به ویژه دولتی که مشتاق پیوستن به ناتو است - به روس‌ها جایگزین خطرناکی برای رژیم استبدادی پوتین می‌دهد.

در همین حال، برای بایدن، اوکراین تنها یکی از بسیاری از مسائل سیاست خارجی است و در صدر فهرست او قرار ندارد. رئیس جمهور می خواهد بر مخالفت با چین و احیای اتحادهای سنتی تمرکز کند، نه دفاع از کی یف.

به همین دلیل است که بایدن در اوایل سال گذشته شروع به ایجاد آنچه که او آن را "روابط با ثبات و قابل پیش بینی" با پوتین خواند، آغاز کرد. او نمی خواست روسیه مشکل ساز شود.

افسوس که پوتین ایده های دیگری داشت. «پایدار و قابل پیش بینی» برای او کارساز نبود. او وضعیت موجود را که در آن اوکراین همچنان به سمت غرب نزدیک می شود، دوست ندارد. او هم دوست ندارد که او را بدیهی بگیرند.

نتیجه یک بحران نامتقارن است. علیرغم انکار روسیه، تجمع نیروهای پوتین در نزدیکی اوکراین به وضوح تهدیدی برای تهاجم است، اما نه ایالات متحده و نه هیچ کشور دیگری آماده استفاده از نیروی نظامی در پاسخ نیستند.

تانک های اوکراینی در ماه دسامبر در حال حرکت هستند.

(آندری دوبچاک / آسوشیتدپرس)

در عوض، بایدن هشدار داد که تهاجم منجر به تحریم‌های اقتصادی «عظیم» علیه مسکو خواهد شد - اما همانطور که او سهواً در هفته گذشته اعتراف کرد، سایر کشورهای ناتو بر سر همه جزئیات توافق نکرده‌اند.

هنگامی که رئیس جمهور با بایدنیسم بسیار نادرست اضافه کرد که "تهاجم جزئی" روسیه ممکن است واکنش گسترده غرب را برانگیزد، بدون شک اشتباه بود - یکی از دستیاران او بقیه هفته را صرف تلاش برای پاکسازی کرد.

اما با تعریف کلاسیک مایکل کینزلی مطابقت دارد: "این یک اشتباه بزرگ است وقتی یک سیاستمدار حقیقت را می گوید - حقیقتی آشکار که نباید بگوید."

در پایان هفته، اشتباه بایدن، که کمی روشن شد، به سیاست ایالات متحده تبدیل شد. روسیه علاوه بر اقدامات نظامی، از جمله حملات سایبری، کتاب مفصلی در مورد تجاوز دارد. [and] تاکتیک های شبه نظامی، وزیر امور خارجه آنتونی جی. بلینکن روز جمعه پس از دیدار با وزیر خارجه روسیه. بلینکن گفت، چنین حرکات کوچک‌تری یک پاسخ "مرجع شده" را به دنبال خواهد داشت.

دلایل زیادی وجود دارد که چرا آلمان و دیگر متحدان ایالات متحده از تحریم های گسترده علیه روسیه نگران هستند.

از یک سو، تحریم های اقتصادی به ندرت در تغییر رفتار یک کشور موفق می شوند - به ویژه زمانی که هدف کشوری نسبتاً ثروتمند با منابع درآمد جایگزین باشد.

داگلاس ای. ردیکر از موسسه بروکینگز هشدار داد که اقدامات علیه روسیه "بیش از ما به کشورهای اروپایی آسیب خواهد رساند." «اروپا تمایلی به موافقت با بسته بزرگ تحریم‌هایی که توسط ایالات متحده ایجاد شده است، نخواهد بود، اما تا کی؟»

او گفت که اگر پوتین با کاهش عرضه گاز طبیعی به اروپا در زمستان پاسخ دهد، آلمان و سایر کشورها درد فوری خواهند داشت.

او گفت: «بدون گاز روسیه، اروپا نمی‌تواند هم گرمایش خانه و هم ظرفیت تولید موجود را حفظ کند».

در اینجا یک درس بزرگتر وجود دارد. ایالات متحده هنوز یک ابرقدرت است، اما توانایی ما برای تأثیرگذاری بر رویدادهای خارج از کشور به طور فزاینده ای توسط قدرت رو به رشد دیگران محدود می شود.

بحث سیاسی داخلی ما به طور کامل به این واقعیت نرسیده است. رؤسای جمهور هر دو حزب هنوز با درخواست های مکرر برای رسیدگی به مسائل بین المللی در همه جا مواجه هستند. اما انتظارات جهانی شکل گرفته در جنگ سرد و لحظه تک قطبی پس از آن غیرواقعی است، همانطور که باید در افغانستان و عراق یاد می گرفتیم.

هال برندز، محقق سیاست خارجی جان هاپکینز، هفته گذشته در فارین افرز نوشت: «ایالات متحده یک هژمون بیش از حد تحت فشار است. واشنگتن بیش از اجبار مسئولیت و دشمنان بیشتری دارد.

صادقانه بگویم، ما منابع لازم برای مبارزه همزمان در اوکراین و تایوان را نداریم.

برندز هشدار داد که این اختلاف صرفاً توانایی های نظامی ایالات متحده را محدود نمی کند. همچنین منجر به از دست دادن نفوذ دیپلماتیک در شرایط بدون جنگ می شود... رهبران مسکو و تهران ایالات متحده را از نظر نظامی ضعیف می بینند و مشتاق توجه بیشتر به چین هستند.

یکی از پاسخ های بایدن به این مشکل تکیه بر ائتلاف هایی مانند ناتو است، اما این بدان معناست که - مانند مورد اوکراین - به آنچه متحدان مایل به حمایت از آن هستند محدود می شود.

در نهایت، یک ابرقدرت باید جاه طلبی های خود را کاهش دهد، نیروهای نظامی خود را گسترش دهد یا هر دو. اما دلیل اصلی عدم تطابق تعهدات و توانایی ها است، نه شکست اراده در دفتر بیضی شکل - حتی کمتر مستعد اشتباهات است.