کووید انبوهی از کارکنان بهداشتی هند را کشت. خانواده های آنها باید برای غرامت بجنگند

پدر آمانجیت که یک پزشک خانواده است، دستور داده شد تا کلینیک خود را بازگشایی کند زیرا موارد اولیه کووید-19 به بمبئی سرایت کرده است. در عرض چند روز، پدرش که برای اکسیژن در خانه نفس نداشت، مرد. دو روز بعد مادرش هم.

سینگ 17 ساله که به حال خود رها شده بود، تصمیم گرفت تا غرامتی را که دولت به اعضای خانواده کارکنان بهداشتی که در اثر کووید-19 کشته شده بودند، دریافت کند. به مدت 9 ماه، او مجبور شد تا اعماق بوروکراسی هند را طی کند - دور زدن محاصره، کسب مجوز پلیس برای بازدید از ادارات دولتی و بیمارستان - برای دریافت گواهی فوت پدرش که ثابت می کند قربانی ویروس کرونا شده است.

اما در نهایت مهم نبود. سینگ از دریافت بسته 67000 دلاری خودداری کرد زیرا پدرش به عنوان یک پزشک خصوصی اخراج شد، نه فردی که در خط مقدم همه گیری همه گیر بود.

سینگ گفت: "من قدرتی برای تلاش مجدد ندارم." "مردم نمی توانند بفهمند که از دست دادن هر دو والدین خود در عرض دو روز چگونه است."

کارکنان مراقبت های بهداشتی در هند در آغاز همه گیری به عنوان "جنگجویان تاج" مورد ستایش قرار گرفتند. میلیون ها نفر در سراسر کشور چراغ های خود را خاموش کردند و شمع ها و لامپ ها را در مقابل خانه های خود به نشانه قدردانی ملی قرار دادند. ارتش این کشور با گلبرگ های گل بر فراز بیمارستان ها پرواز کرد.

اما ادای احترام به گروه رو به رشد خانواده هایی که برای غرامت وعده داده شده به پزشکان، پرستاران، حاملان بیمارستان و سایر کارکنان بهداشتی که پس از ابتلا به کووید-19 جان خود را از دست داده اند، خالی است.

بستگان می گویند که طرح دولت بسیار نزدیک به کارکنان مراکز دولتی برای کووید-19 اعمال می شود و علیه لشکر کارگران بخش خصوصی که در میان تجمع بیماران در بیمارستان های دولتی برای مبارزه با ویروس فراخوانده شده اند، تبعیض قائل می شود.

دکتر JA Jayalal، رئیس سابق مرکز پزشکی هند گفت: "کووید-19 مانند جنگ است." «با همه پزشکان باید مانند سربازان رفتار شود. برای مداوای بیماران باید مقام شهید را به آنها داد.»

مبارزه برای غرامت بر شکنندگی سیستم مراقبت های بهداشتی هند تاکید می کند زیرا شیوع جدیدی که با ورود نوع Omicron به آن دامن می زند، در حال افزایش است. تعداد موارد گزارش شده روزانه در هند امروز بالاترین میزان از ماه مه است، زمانی که کشور همچنان تحت تأثیر شیوع گزینه دلتا بود که شهرها و روستاها را ویران کرد. صدها پزشک تنها در بمبئی در حال آلوده شدن هستند.

بیش از 480000 نفر بر اثر کووید-19 در هند جان خود را از دست داده اند، تلفات جانی که پس از ایالات متحده در رتبه دوم قرار دارد، اما تصور می شود به دلیل گزارش نادرست بسیار بیشتر باشد.

کارشناسان خوشبین هستند، Omicron مانند دلتا باعث هرج و مرج نخواهد شد. بیش از نیمی از بزرگسالان کشور به طور کامل واکسینه شده اند. اکسیژن ذخیره می شود و دولت مرکزی خطر ابتلا به این بیماری را دست کم نمی گیرد، همانطور که قبلا انجام می داد.

«این درس از مرکز و دولت گرفته شده است [governments]. رامانان لاکسمینارایان، اپیدمیولوژیست در دانشگاه پرینستون در دهلی نو، گفت: فکر نمی‌کنم آنها دوباره مرتکب چنین اشتباهی شوند. مجاز بودند. .

بحران دو ساله مشکلات مزمن کمبود کارکنان، حقوق کم و کمبود دارو در مراکز بهداشتی و درمانی کشور را آشکار کرده است. شرایط سخت کاری منجر به اعتصابات کارگری شد، آخرین بار در ماه گذشته، زمانی که هزاران پزشک محلی که بیش از حد کار کرده بودند، در دهلی نو برای تاخیر در پیشرفت شغلی تظاهرات کردند.

دکتر مانیش نیگام، رئیس فدراسیون پزشکان دائمی، با تشریح شیفت های 38 ساعته برای برخی از پزشکان جوان، گفت: «همه از حجم کار خسته شده اند. این بر سلامت روانی و عاطفی ما تأثیر می گذارد.»

هند، دومین کشور پرجمعیت جهان با 1.4 میلیارد نفر، تنها 3.5 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را صرف سلامت می کند - بسیار کمتر. میانگین جهانی 9.8% و کمتر از برزیل (9.5%)، آفریقای جنوبی (8.2%) و چین (5.3%).

نسبت پزشکان و پرستاران به بیماران در هند کمتر از استانداردهای توصیه شده توسط سازمان بهداشت جهانی است. بیمارستان ها که به دلیل بودجه محدود محدود شده اند، شروع به ارائه قراردادهای کوتاه مدت کرده اند تا مجبور به ارائه مزایای بیمه نباشند.

جالاندار کومبهار، 53 ساله، به بیمارستان عمومی دولتی ساسون در پونا، جایی که او به عنوان باربر کار می کند، گفت: "نیمی از پست ها خالی هستند." "دولت همچنان از کارمندان می خواهد که بیشتر کار کنند و کارگران را فقط با قراردادهای یک یا دو ماهه استخدام می کند. چهار نظافتچی بر اثر کووید جان باختند و هیچکس غرامتی دریافت نکرد.

یکی از این پاک کننده ها Sureha Bhalerao بود. این مرد 52 ساله در ماه مارس برای دومین بار به کووید-19 مبتلا شد و در ساسون بستری شد. او در عرض چند هفته درگذشت و پسری 22 ساله را پشت سر گذاشت که مجبور شد شغل خود را به عنوان عکاس رها کند و درآمد پایدارتری به عنوان کارگر فروشگاه مواد غذایی برای حمایت از پدر پیرش به دست آورد. درخواست Bhalerao برای غرامت ماه ها متوقف شده است.

دولت هند یک طرح غرامت را در مارس 2020 راه‌اندازی کرد و به خانواده‌های هر کارمند بهداشت عمومی یا متخصص پزشکی خصوصی که توسط دولت درخواست شده است، متعهد شد که به آنها پول پرداخت کند. "مسئولیت های مرتبط با COVID-19" که در حین انجام وظیفه جان باخت.

در 29 نوامبر، بهاراتی پاوار، وزیر دولت هند در امور بهداشت و رفاه خانواده، به اعضای پارلمان گفت که 1509 کارمند بهداشت مزایای دریافت کرده اند. او فاش نکرد که چه تعداد از کارکنان بهداشتی در طول همه گیری جان خود را از دست داده اند و همچنین جزئیاتی از حرفه آنها ارائه نکرده است.

تخمین زده می شود که تعداد واقعی کارکنان بهداشتی فوت شده بسیار بیشتر باشد. هند پزشکی Asn. فهرستی از بیش از 1700 پزشک که در اثر کووید-19 جان باختند، تهیه کرد.

وزارت بهداشت به درخواست برای اظهار نظر پاسخی نداد.

آنیتا پانوار، رئیس فدراسیون پرستاران هند، گفت که قوانین تبعیض آمیز علیه پرستاران در بیمارستان های خصوصی است.

نتایج آزمایش PCR می تواند سه تا هفت روز طول بکشد و در این مدت بیماران [with COVID symptoms] پانور گفت: «او در یک مرکز بهداشتی خصوصی به دنبال درمان خواهد بود.

پدر 52 ساله سینگ، رنجیت سینگ، کلینیک کوچک خود را در آوریل 2020 تعطیل کرد و همچنین بسیاری از پزشکان عمومی خصوصی در آن زمان نگران بودند. او پس از آن بازگشایی شد که مقامات محلی که از درمان تعداد فزاینده ای از بیماران ناامید بودند، پلیس را تهدید کردند که علیه کلینیک هایی که بسته مانده بودند، اقدام خواهد کرد.

رانجیت سینگ برای هفته ها صدها بیمار را با علائم COVID-19 دید. آمانجیت سینگ متقاعد شده است که پدرش از این طریق بیمار شد و سپس ویروس را به مادرش منتقل کرد.

سینگ اکنون با عموی مادری خود زندگی می کند. یک دانش آموز سال دوم مدرسه آشپزی توسط یک برنامه دولتی که تحصیلات کالج را برای فرزندان کارکنان بهداشتی که به این ویروس تسلیم شده اند پوشش می دهد، رد شده است. او یک هفته را به دلیل یک سری حملات پانیک ناشی از آسیب از دست دادن والدینش در بیمارستان گذراند.

او گفت: «این خلأ هرگز التیام نخواهد یافت. «هر کاری که می‌کنم، مدام به این فکر می‌کنم که مامان یا بابا چه می‌گویند. زندگی هرگز مثل قبل نخواهد بود.»

خبرنگار ویژه ترگلکار از نویسنده پونا و تایمز پیرسون از سنگاپور گزارش داد.