نیکلاس گلدبرگ: آیا ایالات متحده می تواند تعادلی بین انزواطلبی و حکومت پلیسی در جهان پیدا کند؟

آمریکایی ها از جنگ خسته شده اند.

ما به تازگی از ناکامی 20 ساله در افغانستان بیرون آمده ایم و چیزی جز بهبود طالبان، افزایش فروش برقع و کشور در آشفتگی وجود ندارد. جنگ هفت ساله در عراق قبل از آن نه آمریکایی‌ها را امن‌تر کرد، نه کشور را به یک دموکراسی پر رونق تبدیل کرد و نه سلاح‌های کشتار جمعی را آشکار کرد.

تریلیون ها دلار بعد و هزاران جان از دست رفت، بسیاری از آمریکایی ها - چه چپ و چه راست - به درگیری های خارجی بدبین هستند و اصرار دارند که از صحنه جهانی خارج شوند، زیرا ما بر مسائل داخلی تمرکز می کنیم.

این کاملا قابل درک است. در طول سال ها، ایالات متحده به سرعت وارد جنگ شد. او اغلب با غرور زیاد و درک کمی مداخله می کرد، اما سال ها بعد با نتایج متوسطی بازنشسته شد. درگیر ماجراهای بیهوده و هذیانی شده است. او با شرکای ناخوشایند متحد شده است. او در باتلاق گیر کرده است. او مسئول مرگ غیر ضروری غیرنظامیان است.

یک مقاله نویس عقیده

نیکلاس گلدبرگ

نیکلاس گلدبرگ 11 سال به عنوان سردبیر صفحه سرمقاله و سردبیر سابق صفحه Op-Ed و بخش نظرات یکشنبه بوده است.

وقتی صحبت از پلیس در جهان به میان می آید، نیاز فوری به خویشتن داری بیشتر است.

اما بیایید وانمود نکنیم که به همین سادگی ترک است، یا اینکه جدایی ارزشش را ندارد.

به عنوان مثال، در حال حاضر، ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه در حال جمع آوری نیرو در مرز اوکراین است و تهاجم یک احتمال واقعی است. ایالات متحده تهدید کرده است که در صورت ورود روس ها "عواقب شدید" خواهد داشت.

اما به لطف روحیه ملی، پرزیدنت بایدن نیز پیام روشنی ارسال کرد که ما برای اوکراین نخواهیم جنگید.

او در اوایل دسامبر گفت: «این ایده که ایالات متحده به طور یکجانبه از زور برای مقابله با تهاجم روسیه به اوکراین استفاده خواهد کرد، در حال حاضر روی نقشه وجود ندارد.

به عبارت دیگر: ما اهمیت می دهیم! اما ما اهمیتی نمی دهیم که زیاد.

اکنون ممکن است باور نکنید که اوکراین، در 6000 مایلی لس آنجلس در مرز با روسیه، ارزش جنگیدن را دارد. ممکن است حتی فکر نکنید که ایالات متحده در سمت راست موضوع قرار دارد.

اما این را به خاطر داشته باشید: رئیس جمهور چین شی جین پینگ نیز احساسات ایالات متحده را ارزیابی می کند و اقدامات ما در افغانستان و اوکراین را از نزدیک زیر نظر دارد. او تصمیم می گیرد چه اقداماتی را انجام دهد. اگر ایالات متحده نمی خواهد برای اوکراین بجنگد، او مطمئناً فکر می کند که آیا آنها نمی خواهند برای تایوان بجنگند؟ اگر آمریکا در افغانستان نمی ماند چقدر به هنگ کنگ یا دریای چین جنوبی اهمیت می دهد؟

ایران همچنین در حال نظارت و تصمیم گیری است که آیا ایالات متحده شکم واکنش نشان دادن در صورت پیشبرد برنامه هسته ای خود را دارد یا خیر.

در سراسر جهان، آمریکا به متحدان خود وعده هایی داده و برای مخالفان خود خط قرمزها تعیین کرده است. همانطور که بازنشسته می شویم، به اولی پیامی می فرستیم که ممکن است قابل اعتماد نباشیم، و دومی را تشویق کنیم که ببیند ممکن است در چه کاری باشد.

در این فرآیند، ما قدرت و رهبری را به کسانی واگذار می کنیم که کمتر از ما می توانند از آن با مسئولیت پذیری استفاده کنند.

آیا ایالات متحده برای این امر آماده است؟

ریچارد هاس، رئیس شورای روابط خارجی گفت: «ما در حال حاضر در داخل متمرکز هستیم و تمایل چندانی برای دخالت نظامی در مقیاس بزرگ نداریم. "مشکل این است که بقیه جهان این را می بینند. بنابراین تصادفی نیست که روسیه در حال بسیج نیروها در مرز خود با اوکراین است و ایران اساساً در آستانه تبدیل شدن به یک قدرت هسته ای آستانه است.

پس چه باید کرد؟ ما می‌توانیم عقب‌نشینی کنیم و جهان را بدون رهبری آمریکا رها کنیم، و خطری را که رابرت کاگان، دانشمند مؤسسه بروکینگز، «خودکشی ابرقدرت» و چیزی که هاس «جهانی در آشفتگی» می‌نامد، به خطر بیندازیم. یا به نقش قبلی خود یعنی کلانتر اشتباه و دست و پا چلفتی جهان برگردید.

اما قطعا راه سومی هم وجود دارد. برنامه ای که در آن در سطح جهانی درگیر می شویم و به تعهدات خود وفادار می مانیم، اما با تکبر کمتر، یک جانبه گرایی کمتر - و اتکای کمتری به نیروی نظامی خود. یکی که تاکید بیشتری بر جایگزین های دیپلماتیک خلاقانه و کمتر بر مداخله مسلحانه دارد و به دنبال راه های جدیدی برای همکاری با متحدان و متحدان دموکراسی های لیبرال برای تبدیل جهان به مکانی بهتر و امن تر است.

ایالات متحده در سال های اخیر به ویژه در دولت های دموکراتیک در این مسیر حرکت کرده است. این می تواند ناامید کننده باشد - به عنوان مثال، درماندگی ما در برابر جنگ داخلی سوریه را به یاد داشته باشید. اما این شیب مناسب است. ایالات متحده می تواند برای حمایت از سیاست های جهانی با نهادهای بین المللی همکاری نزدیک تری داشته باشد. می تواند بیشتر به هویج و چوب کمک های خارجی و تحریم های اقتصادی تکیه کند، حتی اگر آنها ابزار ناقصی باشند.

من نمی گویم که ایالات متحده هرگز نباید به عنوان آخرین راه حل برای حفظ منافع حیاتی خود یا اساسی ترین اصول وارد جنگ شود.

اما من فکر نمی کنم که ما نباید نگران باشیم که ایالات متحده این گزینه را کنار می گذارد. هفته گذشته، سنا لایحه دفاعی 770 میلیارد دلاری برای تامین مالی پنتاگون را تصویب کرد و به کاخ سفید فرستاد.

مثل این نیست که شمشیرهایمان را روی گاوآهن بزنیم.

من به سادگی می گویم که احتیاط، خویشتن داری و فروتنی بیشتر مناسب است.

در حال حاضر، جهان با عدم لیبرالیسم و ​​استبداد رو به رشد و مشکلات بزرگ فراملی مواجه است که نیازمند راه حل های مشترک و توافق شده است، نه زور. بدیهی است که همه گیری یکی است. چالش بزرگتر که نیاز به رهبری، شجاعت و فداکاری فوق العاده دارد، تغییرات آب و هوایی است.

سوال این است: خطرات زیاده روی و از هم پاشیدگی وجود دارد، و سیاست ایالات متحده اغلب مانند یک آونگ در نوسان است.

با ظهور چالش های جهانی جدید، او باید در عوض تعادل مناسب را پیدا کند.

@Nick_Goldberg