روسیه از سوی ناتو احساس خطر می کند. پشت این ماجرا داستانی نهفته است

سی سال پیش، اتحاد جماهیر شوروی در این ماه از هم پاشید و اوکراین از کنترل مسکو جدا شد.

ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه هرگز بر آن غلبه نکرده است.

این، بیش از هر چیز، در مرکز بحران کنونی است، که در آن پوتین نزدیک به 100000 سرباز را به مرز اوکراین منتقل کرده است و ترس از تهاجم را افزایش داده است.

مری ساروت، مورخ گفت: برای ما، پایان اتحاد جماهیر شوروی یک معامله است، اما نه برای پوتین. کاری که او واقعاً می خواهد انجام دهد مذاکره مجدد در مورد دهه 1990 است.

هفته گذشته، روسیه فهرستی از خواسته ها را برای آرام کردن بحران به ایالات متحده فرستاد: یک وعده الزام آور مبنی بر اینکه اوکراین هرگز عضو پیمان آتلانتیک شمالی نخواهد شد، به علاوه خروج تمام نیروها و تسلیحات ناتو از 14 کشور اروپای شرقی که به آن پیوستند. اتحاد از سال 1997

این یک علامت تشویق کننده نبود. خواسته ها آنقدر افراطی بود که به نظر می رسید قرار است رد شوند - یا بدتر از آن، بهانه ای برای تهاجم.

هیچ یک از اینها نباید تعجب آور باشد.

پوتین بیش از یک دهه است که از ادامه گسترش ناتو تا مرزهای روسیه خشمگین بوده است. به نظر می رسد او مصمم است که تعمیق روابط ائتلاف با اوکراین غیر ناتو آخرین نی است.

او در مورد اینکه چگونه رشد ائتلاف بر درک روسیه از امنیت خود تأثیر گذاشته است اشتباه نمی کند. سی سال پیش، روسیه یک منطقه حائل از کشورهای اقماری در غرب داشت. اکنون فقط حضور بی‌نظیر بلاروس وجود دارد.

مرز غربی روسیه، جناح شرقی ناتو است. مستشاران نظامی آمریکایی و انگلیسی در اوکراین خدمت می کنند. سامانه های دفاع موشکی آمریکا در لهستان و رومانی قرار دارند. و نیروهای ناتو در استونی، لتونی و لیتوانی که زمانی بخشی از اتحاد جماهیر شوروی بودند، تمریناتی را انجام می دهند.

مقامات غربی، از جمله رهبران این "کشورهای جدید ناتو"، همه این اقدامات را صرفاً دفاعی می دانند. آنها خاطرنشان می کنند که پوتین از آن دسته رهبرانی نیست که همسایگان را راحت کند.

فیونا هیل، که برای کارکنان شورای امنیت ملی پرزیدنت ترامپ کار می کرد، به من گفت: "اینجا هیچ تهدیدی برای روسیه وجود ندارد."

"ما یک تهدید نیستیم. اوکراین قطعا یک تهدید نیست. اما پوتین معتقد است که اتحاد مجدد سرزمین های روسیه "- از جمله، به نظر او، اوکراین -" بخشی از میراث او است.

هیچ راه آشکاری برای تطبیق این دیدگاه های مخالف وجود ندارد. این مشکلی است که قابل حل نیست - فقط مدیریت می شود.

پرزیدنت بایدن که در نقش مدیر بحران قرار گرفته است، سعی می کند از رویکردی دو جانبه استفاده کند: تهدید به تحریم های "مخرب" در صورت حمله روسیه، به علاوه پیشنهادی برای صحبت در مورد نگرانی های امنیتی کلی پوتین.

موقعیت او با این واقعیت تضعیف می شود که نه ایالات متحده و نه هیچ یک از متحدانش حاضر به جنگ با روسیه بر سر اوکراین نیستند.

اما با نمایش قابل توجه اتحاد متفقین در حمایت از تحریم های آینده، از جمله تمایل آلمان برای جلوگیری از تکمیل خط لوله نورد استریم 2، که برای فروش بیشتر گاز طبیعی روسیه به اروپا ساخته می شود، تقویت شد.

یکی از طعنه های رویکرد ستیزه جویانه پوتین این است که این رویکرد به دور از تضعیف ناتو است و 30 کشور را به هم نزدیک می کند.

موضع ایالات متحده نیز طعنه آمیز است: ناتو واقعاً اوکراین را به عنوان عضو نمی خواهد، اما نمی خواهد به پوتین در مورد اینکه چه کسی می تواند نامزد شود وتو بدهد. اجازه دادن به روسیه برای دیکته کردن محدودیت‌های دفاعی ناتو در کشورهای عضو حتی کمتر قابل قبول است.

با این حال، همه استدلال های روسیه غیر منطقی نیستند.

استفان پایفر، سفیر سابق ایالات متحده در اوکراین، به من گفت: «نگرانی هایی از سوی روسیه وجود دارد که به خوبی قابل توجیه است.

پوتین از موشک‌های تهاجمی آمریکا در مرز خود شکایت کرده است که می‌توانند ظرف پنج دقیقه به مسکو برسند. در حال حاضر چنین موشک هایی وجود ندارد، اما مطمئناً می توانیم در مورد موشک صحبت کنیم.

پیفر ​​افزود: «ما همچنین می توانیم در مورد نیروهای متعارف صحبت کنیم. اما گفتگو باید هر دو طرف را پوشش دهد. مشخص نیست که آیا روس ها به آنچه می خواهند می رسند یا خیر.

رهبران ایالات متحده از زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی می دانستند که از دست دادن امپراتوری روسیه آسیب زا خواهد بود. آنها ممکن است پیش بینی نکرده باشند که این تروما 30 سال طول بکشد.

ساروت گفت: «امپراتوری ها با مرگی آهسته و دردناک می میرند.

او در داستان ناگهانی مربوط به گسترش ناتو، نه یک اینچ، می گوید که چگونه روسای جمهور جورج دبلیو بوش و بیل کلینتون تلاش کردند تا جایی برای روسیه در نهادهای امنیتی اروپا باز کنند و حتی به مسکو چندین اشکال عضویت در ناتو را پیشنهاد کردند. اما این تلاش‌ها به دلیل غیرت ماهواره‌های شوروی سابق برای تبدیل شدن به اعضای کامل اتحاد، از جمله لهستان، مجارستان و جمهوری چک در سال 1997 خفه شده است، تاریخی که پوتین هفته گذشته از آن به عنوان نقطه (او گفت) تبدیل شدن ناتو به آن یاد کرد. خیلی بزرگ

همان طور که انتظار می رفت، شاهین های جمهوری خواه به طور انعکاسی از بایدن به خاطر سخت گیری کافی در برابر پوتین انتقاد کردند. مارکو روبیو، سناتور فلوریدا، حتی رئیس جمهور را به در پیش گرفتن راه "صلح" متهم کرده است.

اما برخی از نگرانی های امنیتی روسیه واقعی است. پیشنهاد بحث در مورد آنها به منزله اطمینان خاطر نیست. و خطرات زیاد است: تهاجم روسیه به اوکراین می تواند بدترین درگیری را در اروپا از زمان جنگ جهانی دوم رقم بزند.

به نظر می رسد بایدن و دستیارانش دیپلماسی دقیق و پیگیرانه ای را دنبال می کنند. ممکن است کارساز نباشد، اما ارزش امتحان کردن را دارد.