مهاجران ناامید عراقی بین بلاروس و لهستان به دام افتاده اند

حسین شومری 25 ساله که در یک آپارتمان یک خوابه بالای دفتر عمویش نشسته است، گفت که چیز زیادی در عراق باقی نمانده است. او دو سال قبل در رشته حقوق فارغ التحصیل شده بود، اما هنوز شغلی نداشت. او جنگ و خشونت فرقه‌ای را تجربه کرده بود، اما وقتی برادرش امسال بر اثر ابتلا به ویروس کرونا درگذشت، او را متلاشی کرد.

گفت: روح من با او مرد. "من نمی توانستم تصور کنم که بمانم. احساس کردم وقت آن رسیده که بروم و کاری انجام دهم."

هنگامی که در ماه سپتامبر شنید که بلاروس - یک مسیر بالقوه به اروپا - برای عراقی ها ویزا صادر می کند، اقلام اندکی را که داشت فروخت، از یکی از دوستان عمویش پول قرض گرفت و 3500 دلار به یک آژانس مسافرتی در بغداد داد. در پایان ماه اکتبر، او در یک هواپیما به مینسک، پایتخت بلاروس رفت و به "زندگی بهتر ... یک زندگی خوب" امیدوار بود.

در عوض، او خود را در خط مقدم آخرین درگیری بین بلاروس و همسایگان اروپایی اش دید. الکساندر لوکاشنکو، رئیس جمهور بلاروس، مستبدی که با انزوای فزاینده بین المللی مواجه است، با هدایت هزاران مهاجر و پناهجو، عمدتاً از عراق، سوریه و یمن، به سمت مرزهای کشورش با لتونی، لیتوانی و لهستان، اتحادیه اروپا را تلافی کرد.

تسلیح لوکاشنکو به افراد بی ملک، مانند شوماری، بخشی از یک بحران گسترده تر و چند ساله مهاجران بود که با احیای گروه های دست راستی که از سیاست ضد مهاجرتی معروف به قلعه اروپا حمایت می کردند، کشورهای غربی را تکان داد.

مسیر از طریق بلاروس چشم‌انداز امن‌تری نسبت به گذرگاه‌های دریایی اغلب مرگبار به سواحل اروپا به نظر می‌رسید. از سال 2014، بیش از 22000 مهاجر تنها در دریای مدیترانه غرق شده اند. این احتمالاً یک شمارش است، زیرا بسیاری از اجساد هرگز پیدا نشده اند. روز پنجشنبه 31 مهاجر هنگام عبور از کانال مانش به سمت بریتانیا غرق شدند.

روی کاغذ، مردان جوانی مثل سوماری نباید در صف توده های مهاجر باشند. عراق با بیش از 143 میلیارد بشکه نفت در رتبه پنجم ذخایر اثبات شده نفت قرار دارد و حدود 9 درصد از عرضه جهانی را به خود اختصاص داده است. اما مقیاس ثروت آن با یک طبقه سیاسی به شدت فاسد قابل مقایسه است که اکثر عراقی ها را تقریباً محروم می کند.

شوماری پس از فرود در مینسک، با یک قاچاقچی که در یک گروه پیام‌رسانی فوری در تلگرام پیدا کرده بود، تماس گرفت و او قول داد در صورت رسیدن به لهستان، او را به آلمان ببرد.

شوماری 200 دلار برای تاکسی پرداخت تا او را به انتهای غربی بلاروس برساند و با 10 نفر دیگر در حال یدک‌کشیدن به حصار مرزی رسید. یک نفر در گروه سعی کرد از بین برود
حصار با چاقوی سیمی سربازان بلاروس ظاهر شدند و مهاجران را با باتوم کتک زدند و آنها را به داخل کامیون های روسی VAZ هل دادند و سپس آنها را به مزرعه ای در نزدیکی شهر گرودنو در چند مایلی شرق مرز لهستان پرتاب کردند.

این آغاز چیزی بود که شوماری به عنوان یک اودیسه سوررئال در سرزمین هیچکس توصیف کرد، که توسط مهاجرانی که در برابر کاهش دما در زمستان نزدیک و چرخه ضرب و شتم و آزار و اذیت در دو طرف مرز جمع شده بودند، مشخص شد. پتو، کفش و چند کودک در گل و لای پراکنده شده اند.

در سپیده دم، یک جفت سرباز بلاروسی مهاجران را از خواب بیدار کردند و آنها را تا زانو در میان باتلاق ها همراهی کردند تا به نقطه ای رسیدند که یک رودخانه 12 فوتی دو طرف را از هم جدا می کرد. سرباز سومی نظاره گر بود. مهاجران مجبور شدند برای عبور از آبراه از لاستیک های باد شده استفاده کنند.

یک بار در آن طرف، سوماری و دیگران از طریق جنگل سر خوردند، اما به زودی توسط سگ های آموزش دیده محاصره شدند، که پارس کردن آنها به سربازان لهستانی که در حال جمع آوری مهاجران بودند هشدار داد، تلفن های آنها را مصادره کردند و آنها را به رودخانه مرزی رساندند.

«برایشان مهم نبود که چقدر سرد است. آنها فقط به رودخانه اشاره کردند و گفتند: "شنا"، شوماری گفت: زمانی که از آب خارج شد، آنقدر می لرزید که فکر می کرد دندان هایش می شکند.

شوماری گفت، لحظه ای که آنها به بلاروس بازگشتند، دوباره دستگیر شدند، به گرودنو رانده شدند و مجبور شدند یک بار دیگر سفر را تکرار کنند.

او گفت: «ما مثل یک اسباب بازی بودیم، یک توپ فوتبال که بین دو ارتش پرتاب شده بود.

چهار روز بعد، مهم نیست چه غذایی یا نوشیدنی نوشیده است. پناهندگان به یک مرد بلاروسی اعتماد کردند که مخفیانه وارد منطقه شد تا آذوقه بفروشد. شوماری که آنقدر تشنه بود که بطری های پلاستیکی خالی از آب رودخانه را برای نوشیدن پر کرد، گفت: این مرد برای یک جعبه سیگار 50 یورو (56 دلار) و برای یک جعبه ماهی تن بیش از 20 دلار دریافت می کند.

شوماری تا روز بیستم و پس از 11 بار تلاش برای عبور از لهستان، مدام احساس سرما، خیس شدن و گرسنگی می کرد.

او فقط چند صد دلار داشت، اما حاضر بود "همه چیز را فقط برای خلاص شدن از شر ارتش بلاروس بپردازد."

او 200 دلار به مردی که وسایل حمل می کرد داد تا ماشینی را ترتیب دهد تا او را به مینسک برگرداند، جایی که متوجه شد دولت عراق یک پرواز بازگشت را ترتیب داده است.

او یک هفته پیش به همراه 429 هموطن خود که اکثر مناطق کردنشین شمال این کشور هستند به عراق بازگشت.

زمانی که در بغداد فرود آمد، شومری گفت: «این احساس را داشتم که وارد اروپا شده ام. ... با بلاروس ها خیلی بد بود."

و با این حال او بدتر از قبل است. عمویش دوستش را متقاعد می کند که به شوماری مهلت بدهد تا بدهی را پرداخت کند. اما هیچ شغلی وجود ندارد که بتوان از آن چنین پولی به دست آورد. آپارتمانی که بالای دفتر عمویش اجاره کرده بود، خالی بود، فقط یک تکه کاشی برای پوشاندن سوراخی که قرار بود کولر باشد.

بازگشت به مرز، اگرچه مقامات بلاروس هفته گذشته اردوگاه های پناهجویان را پاکسازی کردند، مرزبانان لهستانی روز پنجشنبه گفتند که مهاجران همچنان در تلاش برای ورود هستند.

به گزارش روزنامه محلی سومریه، در همان روز، وزارت خارجه عراق اعلام کرد که دو پرواز دیگر برای بازگشت به کشور ترتیب خواهد داد. دولت عراق همچنین صدور روادید برای بلاروس را ممنوع کرده و تمامی پروازهای شرکت ملی عراقی ایرویز به مینسک را به حالت تعلیق درآورده است.

مشخص نیست این اقدامات تا چه حد موثر خواهد بود. به گفته مقامات وزارت مهاجرت عراق، تقریباً 4,000 تا 8,000 عراقی در ماه نوامبر مسیر بلاروس را امتحان کردند و بسیاری از افراد مستاصل مانند شوماری نیز هستند.

یکی از کارمندان همان آژانس مسافرتی شوماری که قبلاً به مینسک سفر می کرد، گفت که اگرچه عبور از بلاروس به حالت تعلیق درآمده است، اما این شرکت همچنان می تواند بسته های مسافرتی - از جمله پروازها، ویزاها و هتل ها - را به مقاصد دیگر ارائه دهد.

«جایگزین‌هایی وجود دارد. آژانس مسافرتی گفت: ما می توانیم شما را به آنجا ببریم، اما پس از آن کار شما این است که به اروپا بروید. هزینه سفر به مسکو کمتر از 2000 دلار و کرواسی تقریباً 8500 دلار است. همچنین می توانید ویزای یک ساله فرانسه و ایتالیا را با 15000 دلار دریافت کنید.

نماینده گفت: "دو ماه برای ویزا و بعد شما داخل هستید."

"این آسان است."