آیا بروس اسپرینگستین نماد افول دموکرات هاست؟

یک روز در سال 1968، بروس اسپرینگستین اخطاری از ارتش دریافت کرد که از او خواسته بود به جنگ ویتنام بپیوندد. اسپرینگستین 19 ساله بود و کالج عمومی را ترک کرده بود تا روی دو چیزی که بیشتر دوست داشت تمرکز کند: آواز خواندن و نواختن گیتار. او نمی خواست به ارتش بپیوندد، نه تنها به این دلیل که از کلوپ های راک جرسی شور دور بود، بلکه به این دلیل که به جنگ اعتقاد نداشت.

سال گذشته، اعتراضات حقوق مدنی در نیوآرک، نیوجرسی، در 40 مایلی جنوب تا فری هولد، زادگاه اسپرینگستین گسترش یافت. اسپرینگستین در کتاب «ارتدادها: متولد شده در ایالات متحده»، کتاب جدیدی روی میز قهوه که حاوی مکالمه طولانی بین او و اوباما رئیس جمهور سابق در تابستان 2020 درباره آگاهی سیاسی بود، به یاد می آورد: «شورش هایی در فری هولد رخ داد». (این دو پادکستی به همین نام به اشتراک می گذارند.) اسپرینگستین مشاهده کرد که مردان سیاه پوست بیش از حد در ارتش حضور دارند و از نظر اقتصادی توانایی کمتری نسبت به سفیدپوستان دارند، و او گفت: "این حس را ایجاد کرد که سیستم ثابت و مغرضانه علیه بسیاری از شهروندانش است." او به اوباما.

در این کتاب، اسپرینگستین 72 ساله پیشینه بیداری سیاسی خود را نیز توضیح می دهد. او فری هولد را به عنوان شهر آمریکایی «کوچک، روستایی، نژادپرست معمولی» شما، یک جزیره، روستای آمریکایی با رژه ها و راهپیمایی های روز یادبود VFW توصیف می کند. پدر و مادرش در مورد سیاست صحبت نمی کردند. آنها بیشتر نگران این بودند که آیا می توانند صورت حساب های خود را پرداخت کنند یا خیر. در مدرسه ابتدایی، وقتی اسپرینگستین از مادرش پرسید که آیا خانواده دموکرات هستند یا جمهوری خواه، او گفت: "ما دموکرات هستیم زیرا دموکرات ها برای افراد کارگر هستند. در بیشتر موارد، رویدادهای جاری، نه والدین او، شروع به شکل دادن به سیاست او کردند.

او به اوباما گفت که اسپرینگستین با موفقیت از پروژه فرار کرد و وانمود کرد که برای پر کردن پیش نویس اسنادش احمق تر از آن است. او اخیراً با موتورسیکلت تصادف کرد که باعث ضربه مغزی شد و ارتش او را 4-F اعلام کرد. نزدیکترین به ویتنام نوشتن "متولد در ایالات متحده" بود، مرثیه ای درباره سربازی که در نبرد خه سان در سال 1968 جان باخت.

Renegades به توصیف پیشرفت ظهور اسپرینگستین به عنوان یک شخصیت عمومی ادامه نمی دهد. اما شما می‌توانید مرحله دیگری از پیشرفت را در کنسرت‌های افسانه‌ای 1979 بدون هسته‌ای مشاهده کنید که درباره اسپرینگستین و گروه ای استریت در حال اجرای یک مجموعه 90 دقیقه‌ای بی‌عیب و نقص هرکول در مدیسون اسکوئر گاردن به عنوان بخشی از یک کنسرت خیریه برای مبارزه با انرژی هسته‌ای است. . (دی‌وی‌دی و همچنین سی‌دی در 16 نوامبر منتشر شد.) یکی از نکات قابل توجه این است که او در هیچ نقطه‌ای به انرژی هسته‌ای اشاره نکرده است.

برای سال‌ها، اسپرینگستین هر بار که از او خواسته می‌شد تا به صورت سیاسی صحبت کند، اضطراب قابل توجهی نشان می‌داد، «اریک آلترمن در کتاب سال 2001 خود نوشت: «خوشحال بودن زنده بودن گناه نیست: وعده بروس اسپرینگستین». اگرچه اسپرینگستین در جمع آوری کمک های مالی برای جورج مک گاورن، نامزد دموکرات ها برای ریاست جمهوری در سال 1972 شرکت داشت، اما خوانندگانی مانند باب دیلن، جیمز براون و کرتیس میفیلد را که از نظر اجتماعی آگاه بودند، اما به صراحت سیاسی نبودند، تحسین می کرد. اگرچه او هرگز خود را چپ گرا اعلام نکرد، افراد چپ در ترانه های او مضامین لیبرالی پیدا می کنند. سپس دوباره، افراد سمت راست موضوعات محافظه کارانه را شنیدند.

در سال 1982، اسپرینگستین، نبراسکا، آلبوم درخشان و شادی‌بخشی را درباره دوران سخت سرمایه‌داری متاخر، درباره «بدهی‌هایی که هیچ مرد صادقی نمی‌تواند بپردازد» و «شرارت این دنیا» منتشر کرد. منتقد موسیقی، گریل مارکوس در نقد خود آن را "کامل ترین و احتمالا متقاعد کننده ترین بیانیه مقاومت و ردی که ایالات متحده رونالد ریگان توسط هر هنرمند یا سیاستمداری برانگیخته است" نامید.

آلبوم بعدی اسپرینگستین با نام "Born in the USA" او را به بزرگترین ستاره راک جهان تبدیل کرد. برای بیش از یک دهه، به عنوان بخشی از استراتژی بدنام خود در جنوب، حزب جمهوری خواه برای استفاده از اصطلاح مادر اسپرینگستین، خود را به عنوان حزبی که به نمایندگی از کارگران صحبت می کند، تغییر مکان داده است. جای تعجب نیست که داستان های زندگی او در این شهر کوچک توجه جمهوری خواهان را به خود جلب کرده است. جورج ویل، ستون نویس محافظه کار، نوشت: «من هیچ ایده ای در مورد سیاست اسپرینگستین ندارم، اگر چنین باشد، اما پرچم ها در کنسرت های او به اهتزاز در می آیند که او آهنگ هایی درباره دوران سخت می خواند.» ویل آهنگ های اسپرینگستین را "تأیید بزرگ و شاد" زندگی آمریکایی خواند.

چند روز بعد، در حالی که ریگان رئیس جمهور وقت آمریکا برای انتخاب مجدد در نیوجرسی مبارزات انتخاباتی می کرد، با تحسین از "پیام امید در آهنگ هایی که بسیاری از جوانان آمریکایی تحسین می کنند صحبت کرد: بروس اسپرینگستین از نیوجرسی".

آیا پیش‌بینی‌های عذاب در «مرا بپوش» یا فانتزی «زندگی بهتر از این» در «کار در بزرگراه» تأییدی شاد بود؟ آیا دوست مرده در «متولد آمریکا» یا خشونت نژادی در «شهر من» حاوی پیام امید بود؟ البته که نه. اما اسپرینگستین اغلب از نمادنگاری پرچم آمریکا در دهه 1980 استفاده می کرد و همانطور که متوجه شد، شمایل نگاری بخشی از پیام نبود. است پیام. او این امکان را برای جناح راست فراهم کرد تا موسیقی او را انتخاب کنند.

در طول تور Born in USA، او برای خیریه های محلی، عمدتاً بانک های مواد غذایی، پول جمع آوری کرد و به آنها کمک کرد. او بعداً گفت که می‌تواند با حفظ بی‌حزبی بودن و حفظ دیدگاه‌اش در مورد پیشرفت موسیقی‌اش، اعتماد بیشتری ایجاد کند. اسپرینگستین استقبال ریگان از موسیقی خود را محکوم کرد، اما وقتی از وی پرسیده شد که آیا وی والتر موندیل نامزد دموکرات را ترجیح می دهد، شانه هایش را بالا انداخت و به مصاحبه کننده گفت: «در حال حاضر ارتباط واقعی با سیاست های انتخاباتی احساس نمی کنم.

دیوید ماسیوترا، نویسنده کتاب «کار بر روی یک رویا: چشم انداز سیاسی مترقی بروس اسپرینگستین» در سال 2010 می گوید: «همیشه یکپارچگی سیاسی در آهنگ های اسپرینگستین وجود داشته است. Masciotra چندین نمونه از جمله آهنگ ضد جنگ "Last to Die" و همراه آن "Magic" را برای ترفندهای سیاسی ذکر می کند، هر دو از آلبوم "Magic" در سال 2007 و "Streets of Philadelphia"، آهنگ موضوعی "Philadelphia". که در سال 1993 اولین فیلم هالیوودی بود که به طاعون ایدز اختصاص داشت. و در سال 2000، اسپرینگستین شروع به اجرای "پوست آمریکایی (41 شلیک)" کرد که نشان دهنده مرگ آمادو دیالو، یک مهاجر غیرمسلح گینه است که در یک شناسایی اشتباه توسط پلیس شهر نیویورک 41 گلوله خورد. این آهنگی بود که حزب جمهوری خواه نتوانست آن را انتخاب کند - شهردار رودولف جولیانی آن را محکوم کرد و رئیس بزرگترین سازمان پلیس کشور خواننده را "کثیف" خواند.

ماسیوترا می افزاید: سیاست اسپرینگستین بهترین سنت مترقی آمریکاست: تاکید بر زمین مشترک منافع طبقاتی و مبارزات کارگری علیه استثمار نیروی کار توسط طبقه شرکتی و سیستم سیاسی که به آن اجازه می دهد، به علاوه یک رادیکال. و شکل رستگارانه.» همدلی، چه تجربه مهاجر، سیاه پوست یا تجربه همجنس گرایان آمریکایی.

اسپرینگستین در مورد سیاست بدون اشاره به سیاست می نویسد. ماسیوترا می‌گوید، با این حال، "برای او راحت نبود یا دست‌کم مطمئن بود که خط مشی خود را با اصطلاحات واضح‌تر بیان کند."

بیست سال پس از "Born in the USA"، اسپرینگستین برای رهبری تور Vote for Change در سال 2004 که شامل نوازندگانی از Babyface تا REM بود، فعالیت غیرحزبی را کنار گذاشت. رئیس جمهور جان کری، که علیه رئیس جمهور فعلی جورج دبلیو بوش مبارزه می کرد.

یان ونر اسپرینگستین ناشر رولینگ استون در مصاحبه ای در سال 2004 پرسید: «چرا برای مدت طولانی از سیاست های حزبی فعال دور ماندید؟

«حاشیه نشستن خیانت به ایده هایی است که مدت هاست درباره آنها می نویسم. اسپرینگستین پاسخ داد، اگر دخالت نمی‌کردم، فقط سکوت می‌کردم یا به نوعی پنهان می‌شدم، این بار کار نمی‌کرد. او افزود که این انتخابات "زمانی است که باید در مورد جایگاه خود بسیار دقیق صحبت کنم."

بروس اسپرینگستین و پتی سیالفا در شب افتتاحیه اسپرینگستین در برادوی در 26 ژوئن در نیویورک.

(تیلور هیل / گتی ایماژ)

سوالاتی که اسپرینگستین در این مصاحبه به آنها اشاره می کند به همان اندازه پیشگویی هستند: الیگارشی نوپا در ایالات متحده، نابرابری اقتصادی بین فقیر و غنی، روشی که سیاستمداران مرز بین حقیقت و دروغ را محو می کنند، تاثیر سمی فاکس نیوز، و تعهد رسانه ها به بی طرف به نظر می رسند موضوعاتی هستند که فقط اهمیت آنها افزایش می یابد. آنها بیشتر مکالمات را در Renegades پوشش می دهند، اگرچه اسپرینگستین و اوباما معمولاً از اشاره به دونالد ترامپ، شخصیت این موضوعات اجتناب می کنند.

پس از رای دادن به تغییر، اسپرینگستین نه تنها حمایت خود را از اوباما در رقابت های انتخاباتی 2008 اعلام کرد، بلکه در حضور در مبارزات انتخاباتی و بعداً در مراسم تحلیف اوباما شرکت کرد. او از آن زمان به یک چهره سلطنتی در حزب دمکرات تبدیل شد. در سال 2016، او در یک گردهمایی برای انتخابات هیلاری کلینتون در فیلادلفیا شرکت کرد و همچنین از او حمایت کرد، در حالی که رقیب خود ترامپ را یک "خودشیفته سمی با تجربه" خواند. و در انتخابات 2020، او به یک تبلیغ تلویزیونی در مورد جو بایدن گفت، اجازه داد از موسیقی او توسط مبارزات انتخاباتی نامزد استفاده شود و خود را در مراسم تحلیف بایدن و کامالا هریس معرفی کرد.

همانطور که انتظار می رفت، حمایت از اسپرینگستین منجر به اتهامات بسیاری در سمت راست شد که او یک "لیموزین لیبرال" است که هیچ ارتباطی با آمریکا ندارد و باید ببندد و بخواند. (هر کس فکر می کند آهنگ های او با سیاست او متفاوت است، توجه نمی کند.) در طول تور Vote for Change در سال 2004، فیل کونز سردبیر وال استریت ژورنال در مقاله ای نوشت که تجربه او به عنوان یک طرفدار قسم خورده بروس در شرف به دست آوردن است. کمی سخت تر، کمی سرگرم کننده کمتر.» طرفداران محافظه کار اسپرینگستین به طور فزاینده ای در تلاش هستند تا عشق خود به موسیقی را با بیزاری خود از سیاست آشتی دهند. کریس کریستی، فرماندار سابق نیوجرسی، یکی از متعصبان اسپرینگستین، زمانی گفت: "من از هم جدا می شوم." "من پیدا می کنم [Springsteen’s activism] به خصوص آزاردهنده است، اما من موسیقی او را دوست دارم، "شان هانیتی اوایل امسال گفت.

زمانی که اسپرینگستین برای مک گاورن سودمند بود، دموکرات ها به شدت مورد حمایت رای دهندگان سفیدپوست طبقه کارگر قرار گرفتند و جمهوری خواهان حزب تاجران بزرگ و ثروتمندان بودند. در 30 سال گذشته شاهد وارونگی قابل توجهی از وابستگی طبقاتی بودیم که با انتخاب ترامپ به اوج خود رسید. در سال 2016، رای دهندگان سفیدپوست بدون تحصیلات عالی ترامپ را با 64 درصد به 28 درصد نسبت به کلینتون ترجیح دادند و 65 درصد در سال 2020 که 42 درصد از کل رای دهندگان را تشکیل می دادند، به او رای دادند. شخصیت‌های ترانه‌های اسپرینگستین - دامپزشک ناامید از ویتنام، مردی که پول خود را در خیابان‌ها به دست می‌آورد - احتمالاً اکنون از حامیان ترامپ هستند. اگر دموکرات ها در انتخابات سال آینده مجلس نمایندگان را شکست دهند، بیشتر به این دلیل است که افرادی که بیشتر به شخصیت های او شباهت دارند دیگر به همان چیزهایی که او می کند اعتقاد ندارند.

برخی افراد سیاست خود را به عنوان نوعی حق تولد به ارث می برند و به همان حزبی می پیوندند که پدر و مادرشان هستند. اما خانواده هایی مانند اسپرینگستین وجود دارند که سیاست برایشان بی ربط به نظر می رسد. پذیرفتن لیبرالیسم پس از بزرگ شدن در کنار لیبرال ها یک چیز است، و راه رفتن به آن، حتی اگر در دوران بزرگ شدن هرگز لیبرالیسم را ندیده اید، چیز دیگری است. در Renegades، اسپرینگستین سفر آهسته اما معتبری را که طی کرد، از شهری کوچک آغاز می‌کند که در آن میهن‌پرستی مترادف با سلام کردن به پرچم است و حرکت به سمت این درک که میهن‌پرستی مربوط به پرچم نیست، بلکه آرمان‌هایی است که پرچم نشان‌دهنده آن است.